Kadmijum crvena (Cadmium red) iako je bila poznata već početkom 20. veka, veći značaj dobija tek dvadesetih godina. Kadmijum crvene obuhvataju široku skalu obojenosti od svetlih do dublje crvenih nijansi. Postojane su prema svetlosti, dobro pokrivaju ali nemaju ispoljenu snagu bojenja. Ne suše brzo, ali osušeni premaz uljane boje je kompaktan i otporan. Ne koriste se u fresko-slikanju jer nisu otporne prema ugljenoj kiselini čiji je kreč prenosnik. Svetlo crvene nijanse kadmijuma su povoljna zamena za cinober koji je sumljive postojanosti prema svetlu.
Cinober (Vermilion) prirodni i veštački su hemijski istovetni, optičkih razlika nema. Grublje zrno prirodnog živinog sulfida je jedino obeležje porekla. Starijim postupkom proizvodnje (kineski cinober) grublje je zrno pigmenta i nešto hladnijeg violetnog stanja. Noviji metodi korišćeni od 18. veka daju čistiju i topliju nijansu izrazitog intenziteta. Cinober je otporan prema alkalijama i kiselim sumpornim jedinjenjima, inertno se ponaša prema svim pigmentima, dobro pokriva, sa uljanim vezivom sporije suši. Jedini nedostatak je što neke vrste potamne pod direktnim dejstvom sunčeve svetlosti.
Crveni oksidi gvožđa (Red Ochre) (prirodni) korišćeni su u slikarstvu od najdavnijih vremena u svim krajevima sveta, a i danas se ubrajaju u kvalitetnije pigmente. Pigmenti se dobijaju ili mehaničkim pročišćavanjem crvene zemlje sa većom količinom gvožđa ili kalcinacijom žuto-smeđe zemlje. Neke pored prigušeno crvene nijanse imaju i purpuran prizvuk. Kada sadrže veću količinu gline nisu dovoljno intenzivno obojeni, daju transparentne premaze. Crveni oksidi gvožđa se koriste u svim slikarskim tehnikama. Dobijaju se i veštačkim putem, tada su bez pratećih nečistoća. Proizvode se pod različitim nazivima koji upućuju na vrstu obojenosti: englesko crveno, terra di pozzuoli, svetlo crveno, špansko crveno, pompejansko crveno, napuljsko crveno, kaput mortum, persijsko crveno, indijsko crveno, venecijansko crveno itd. 
Kraplak se dobija od korena broća. Može biti po obojenosti ružičaste ili zatvoreno crvene i purpurne nijanse. Nije otporan prema svetlosti. Zamenjen je sintetskim alizarinom koji je postojaniji. 
Alizarin (Madder lake) je izolovan iz soka korena broća krajem treće decenije 19. veka, sintetizovan krajem sedme decenije. Prvi organski pigment dobijen sintetskim putem. Poslužio je kao zamena netrajnih vrsta duboko crvenih boja biljnog i animalnog porekla. U sadašnjoj proizvodnji pokazuje zadovoljavajuću postojanost prema svetlosti, za razliku od ranije. Koristi se u svih tehnikama osim u fresko-slikanju i kazeinskim vezivima zbog nepostojanosti u alkalnoj sredini. Uljana boja se priprema sa većom količinom veziva pa suši sporo, transparentna je, a mek premaz se ne preslikava bojama koje brzo suše. 
Karmin (Carmine lake) se dobija od insekata kojih ima u Srednjoj i Južnoj Americi (cocus cacti). Predstavlja prah višnjeve boje, obično slepljen u parčiće, pa takav dolazi u prodaju. Ton je izuzetno lep, ali je neotporan prema svetlosti. Vrhunac svoje lepote dostiže u akvarelu. Zamenjen je sintetskim alizarin crvenim pigmentima. 
Realgar (Realgar) je korišćen još u antičkim vremenima. Nalazi se u prirodi kao arsenik disulfid. Veoma je otrovan, a veštačkim putem je proizvođen i u novije vreme. Realgar se često upotrebljavao do 18. veka, zamenjen je kadmijumovim pigmentima. 
Slikarska tehnologija 